poezi te dhimbshme

Perse o Zot?

Perse o Zot jetime me le?
Cfare mekatesh kam bere?
Qe pa njerez ne kete bote me le?
A nuk te erdhi gjynah o i madhi Zot
per nje foshnje te pafajshme vetem
ne kete bote te mallkuar?
Perse o Zot sme ndihmove?
Perse jeten ti ma shkatarove?
Tek ty kam humbur cdo besim
Se ti ma vrave shpirtin tim.
Nenen ti ma more
E jeten time e turbullove
E dije qe pa te une sdo te kisha jete
Por ti nuk pyete, me le vetem ne kete bote te mjere.
Gjithe jeta me vajti duke vuajtur
Perse jeten time kaq te mjere e paske shkrujatur?
Perse nuk ke pak meshure o i madhi Zot?
Pse valle se kupton se ne kete bote une jam e kote?

Fëmijëria e humbur


Ti linde nga dy prindër, që bashkë kurrë si ke parë,
sa shumë që të munguan, në fëmijërinë e vrarë,
jo përkëdhelje s'njohe, se ndjeve kurrë ngrohtësinë,
në qoshe vetëm rrije, mendoje lumturine...

Shikoje moshatarët me prindërit të rrethuar,
dhe ti gjithmonë e vetme,e strukur,e lënduar,
si ta doje të ishe, jo kaq e dëshpëruar,
një mrekulli kërkoje, për shpirtin e munduar...

Dhe luteshe ti e vetme, dikush të të dëgjonte,
një shishe në det hodhe, askush nuk e shikonte,
nga dallgët seç u mor, në thellësi e futën,
një letër me lot shkruar, rrymat diku e zhdukën..

Dhe vitet po kalonin, po lotët s'po shteronin,
mungesën shumë e ndjeje, me ty ëngjëjt lotonin,
ata i kishe shokë, me ta ndaje hidhërimin
një botë imagjinare..asaj ja dhe besimin...

Dhe ëngjëjt të mësuan, se jeta të ish dhënë,
aty duhej luftuar, në tokë për të mos rënë,
me forcën të pajisën, dhe krahët ty ti dhanë,
"vazhdo të ecësh para, gjithmonë do na kesh pranë"!

E vetme more rrugët, ku shkoje as vetë s'dije,
me jetën do luftoje, dhe fatin ti do gjeje,
shpresa të shoqëronte, si hije pas gjithmonë,
jo s'kishe më ti frikë, për lumturinë s'ish vonë..

Natyrën shumë e doje, dhe sytë po të shkëlqenin,
me hënën bisedoje, dhe yjet t'u rrëfenin,
nga dielli lart shikoje, dhe rrezet ty të ngrohnin,
dhe ëngjëjt prapë me ty, vazhdonin bisedonin...

Papritur e kuptove, sa shumë që ishe rritur,
sa shpejt vitet kaluan, nuk ishe më e mitur,
po prapë sa do të doje të thoje fjalën "nënë",
te dy seç të mungonin, dëshira s'të kish lënë..

Dëshira për ti parë, dëshira për ti puthur,
jo s'munde ti urreje dhe zotit i je lutur,
i'u lute që ti njihje, i'u lute që ti falte,
me zemër i kërkoje, asgjë nuk mund të ndalte...

Larg vendit tënd ti ike, kurbetin ti e njohe,
vazhdoje drejt një rrugë, ku veten do e zgjoje,
njerëzit të vlerësuan dhe shumë të përkrahën
dhe prapë ëngjëjt të flisnin,jo kurrë ata s'u ndalën...

Kurbeti ty të rriti, sa shumë gjëra mësove,
një ditë një letër erdhi, dhe befas prapë lotove,
"të lutem bija ime,të lutem të më falësh,
më jep ti sot një çast dhe ndjenjat mos mi ndalësh,

jo kurrë s'të kam harruar, fajtor për ty kam qënë,
më ler që të të dua, sa shumë kam për të thënë,
më ler që të të prek, më ler që të të shoh,
të lutem mos gjyko, sa dua të të njoh"...

Dhe letrën fort shtrëngove dhe zemra fluturoi,
një çast harrove dhimbjet që jeta të shkaktoi,
i fale që të dy, sa shumë kishin munguar,
mos vallë po të mos vuajmë, nuk dalim të fituar?!.

Dhe befas ti e njohe, atë që quhej "at",
sa tepër e shtrëngove, sa tepër atë natë,
sa shumë që kish ndryshuar, sa shumë e kishe dashur,
përditë edhe më tepër, në zemrën fort të plasur!

Dhe jeta s'të la kohë, gëzimin të shijoje,
një ditë vdekja ta mori, dhe s'munde ta shikoje,
dhe shpirti prapë u vra, sërish u përvëlua,
sa doje të ish afer...ti thoje-"sa të dua"!

E humbe,u trishtove dhe ëndrrat seç t'u zhdukën,
në thellësinë e dhimbjes ato një ditë u futën,
dhe përsëri u struke, thërrisje lumturinë,
atë që ty të mori, shpresat dhe fëmijërinë...

Dhe përsëri u ngrite dhe përsëri luftove,
e doje ti pasionin, dashurinë ti doje,
e doje njerëzimin, doje gjithçka të bukur,
se doje më trishtimin, për jetën ishe lutur...

Kur zemrën tënde shoh, me mijëra drita dalin..
"Akoma ke të japësh, akoma do të falin,
mos ul ti kokën sot, të lutem fshiji sytë,
e fortë gjithmonë qëndro, mendo që je e dytë.

Kur zemrën tënde shoh,ylberin e vështroj,
sa herë ndeshem me të,mërzitjen e largoj,
kur zemrën tënde has, dhe shoh sa tepër vuaj,
ul kokën dhe largohem..skur të jem e huaj.

Kur ti fillon më flet,më dalin trëndafilat,
kur ti më reciton, për vete bën bilbilat,
kur sytë e tu i ndjej,shkëlqimi më mahnit
kur lehtë të vështroj vetevetja më habit,

jo vetëm ti nuk je, dikush nga lart shikon,
ëngjëlli yt është bërë dhe dhimbjen ta largon,
jo s'mund të jetë i vdekur, se zemrën ty ta dha,
diçka qe ka shume vlere, ai për ty e la"!

Shikimin ti më hodhe, dhe dorën më shtrëngove,
"të lutem shiko pak- dhe befas më lëshove-,
je zëri që më flet, je zëri im i fshehtë,
je forca që kam brenda dhe kur s'e kam të lehtë".

Dhe njësh me ty u bëra, siç kisha qenë gjithmonë,
me ty vazhdoj unë ecjen, jo s'mund të jetë vonë,
pasioni, dashuria, ndjenja..sot po mungojnë,
e di që do ti gjejmë, nuk mundemi ti harrojmë..

Krenare jam për ty, ashtu siç je për mua,
me ty unë linda mike, shumë fort sot une të dua,
nuk ka jetë pa disfata, nuk ka jetë të dhuruar,
të gjithë po luftojmë, ç'do ditë për të fituar..

Të gjithë të fortë të jemi, jo dhimbja s'na rrëzon,
vërtetë na lagën syte, vërtetë zemra loton,
vërtetë ne vuajmë jetën, vërtetë ka padrejtësi,
po vetëm një jetë kemi, s'ia vlen të rrimë në zi!

Ia vlen që ta shijojmë, jo ndjenjat mos harrojmë,
vërtetë shenjë e kaluara, vërtetë do ta mendojmë,
po jo të na pengojë që dritën të shikojmë,
po jo të na pengojë me ëngjëjt të vallzojmë..

Të tashmen të shikojmë, frikën ne ta ndalim,
të duam njerëzimin, gabimet ne ti falim,
gjykimet nuk kanë vlerë as vend në zemrat tona,
të ardhmen të mendojmë, kjo botë është e jona!

--------------------------------------------------------------------------------

S'ja dal dot te mos mendoj perty,
s'ja dal dot te mos i kujtoj ata sy,
per ty mendoj gjithmon,
qe kur hap syte ne mengjes dhe deri naten vone!
Fjalet e tua zemren ma mbushin plot, sa qe gjumi sme ze nga emocioni s'ja dal dot!
Kujtoj me mall fytyren tende te embel,
pres me padurim te jem pran teje zemer!
Dashuria per ty me ka ber tjeter njeri,
ke ndryshuar cdo gje tek une,

NESE DO TE NDAHEMI!!!
Ne qoftese ne do te ndahemi
Ne dasmen tende do te vij patjeter, por jo si dasmor por si plage e vjeter,
Do te ulem e vetmuar ne nje tavoline, dhe per fatin tim do te ngre dolline,
Dhe e pa ftuar ne dasmen tende do te vij, e strukur e lodhur si nje zog pa fole do te rri,
E me lotet e mi do te pi e do te dehem,
Do ta bej per ty e jo se do te defrehe Ne qofte se pa dashuri do

Ne qofte se pa dashuri do me shohesh, mos mu afro nuk dua te me njohesh
Do ta kuptosh ne heshtje kete urim, e une do te qaj prape, por per fatin tim
E ne qoftese e bukur do te te dukem perseri, mos ma thuaj nuk dua ta dij
Tani te pakten ke pakez meshir, po te lutem femise se pare veja emrin dashurise se vrare!!!
Te dua por edhe dua te te harroj, sepse me ke lenduar shum

Perendia krijoi njeriun
njeriu te krijoi ty,
ti linde per mua
un vdes per ty
Sa yje ka ne qiell
ti smund ti numerosh
sa te dua un ti smund ta imagjinosh

Sa te veshtira jane ditet
kur syri loton
kur zemra nuk e ka afer
ate qe e dashuron
si nena ne lindje
si dielli ne perendim
thura keto vargje

Sa kohe larg teje do te jem
mall ne zemer do te kem,
nese me sheh me lot ne sy
dije se un po vuaj shum per ty!
per ty o shpirti im

Nuk eshte se mendimet me jane mbyllur.
Nuk eshte se nuk dua te shoh drite perseri .
Eshte thjesht, me mungon kjo ,
Kjo qe adhuroj! me mungon ti !

Nuk eshte se femijet, nuk me pelqejne,
por vdes morali ,para syve te mi,
edhe iluzionet e mia vdesin,
perpara trishtimit! me mungon ti !

Nuk eshte se kam harruar qe per burrat ,
te mos tregosh qe dashuron quhet trimeri .
Nuk eshte asnje nga keto por, nuk me pergjigjesh ,
kur te therras !me mungon ti!

...nga dashuria qe kam per ty,
me koke ne diell fjeta gjate,
dhe s'u pendova qe te desha.
nder mend e kam te te dua prape!

Ne mengjes kur te zgjohesh
dhe diellin e sapo lindur te shikosh,
ne rrezet e tij nje mesazh do te lexosh
miremengjes e dashur,pac nje dite te mbare
ti duke qeshur...ndersa une duke qare...

Ti s'me do? s'te dhimsem sado pakez?
Nuk ta mbushkam syrin apo si?
prapseprap ti ndizesh e merr flake
tek shtrengohesh supeve te mi

Mike, epsh e tera, lajka s'dua
As i vrazhdet nuk te sillem dot
Veç me thuaj :sa keshtu si mua
puthur e shtrenguar ke gjer sot?

Une e di, te gjithe hije u bene
Dhe s'ta shuan zjarrin pa mbarim
Preher pa ulur ti s'ke lene
Si po rri tani ne preherin tim

Ne se keto caste ndonje tjeter
Sjell ndermend ti, syckat kur pulit
Mos pande se po merzitem teper
Tjeter kend dhe une kam ne shpirt

S'eshte fat kjo lidhje mendjelehte
po nje flake casti vec, ta dish
Si te njoha rastesishte i qete
"Mirembetesh " do te them serish

Edhe ti do marresh udhen tende
Do besh pluhur ditet plot merzi
Vecse mos lakmo ti marresh mendjen
Kujt s'ka njohur puthje e dashuri

krahe per krah me ndonje tjeter djale
Udhes kur te shkosh ti , ku ta dish?
Mbase dhe une do kem dale
Per shetitje, e shihemi serish

Ti me fort pas tjetrit do te ngjitesh
Dhe me kryet ulur ftotesishte
"Mirembrema " do me pershperitesh
Kurse une "mirembrema, Miss"

Dhe asgje nuk do me trubulloje
S'do me dridhet shpirti per asgje
Kush ka dashur s'mund te dashuroje
Kush u dogj nje here, s'digjet me

Te thashe nje here ne mbremje te vish
I dashur nuk erdhe ke faj ta dish
E vetmuar aty gjithe naten po prisja
Ne fytyr e qeshur ne zemer po vdis

Per ty mik i vjeter

Kaluan vitet ngadale
ky malli ah po me verbon
mes ecjesh ende te ndjej TY
mes zerash zerin tend degjoj

AH me kumbon nje fjale e vjeter
nje dore mbi sup e perqafuar
nje thenie kaq e fresket sot
ah miku im s'te kam harruar

Ti endesh sot midis kujtimesh
ke vendin tend ne nje ditar
me mallin tend un sot po shkruaj
me lot ne sy te them me fal

Ah sa vite do kalojne
perhere tek un do ngelesh TI
per ndjenjen qe s'ta shpreha dot
do te kujtoj me nostalgji.

Nga kaq larg me ankth udhëtoj.
Me orë të tëra përmbi re...
Oh!...Kjo orë që të arrij,
E di më pret dhe je atje.


E çdo të bëjmë çastin e parë
Kur të shikoj unë sytë e tu.
Do të përpij me mallë dhe lotë
Do të gënjej: kam qenë këtu!

Më pas do ndjejmë që jemi pranë
Do fillojmë të themi plot.
Do dalim udhëve të këndojmë
Do shuajmë orët kotë më kotë.


E shohim prapë rindarjen tonë
Që pas ca orësh po na pret.
...Po le më mirë aty t'i themi,
Se tani poshtë kam vënë retë.

Mall

Eshte mesi i nates
yjet kane dale
permbi tastier hutuar rri
mundohet mallin ta largoj
mundohem heshtjen ta perpij


vall ku do jesh keto caste ti
dua patjeter te perqafoj
dua te shof ne syte e tu
dua te ndjej qe jetoj

me prek ne sy, ne buze, ne floke
me prek ngadale, por mos me zgjo
me fol ne vesh, ato qe ndjen
te lutem fol, vetem fol

dua te ndjej, se te kam prane
dua te prek, kam mall per ty
me ler te puth, edhe pse larg
na la kjo jete ne te dy

mos ik ti kurre nga endrra ime
aty qendro me ledhato
sado larg teje un do jem
te lutem kurre mos me harro

ja dhe tani, e njejta enderr
te shof cdo nate me lot ne sy
por ti se di,,ste kam treguar
sa mall qe kam un per ty

Une jam i burgosuri yt
Rroj me prangat qe ti me ke vene
Po cudi as qelia sme mbyt
Dhe sme mbyt as dritarja e zene
Kur ti prangat mi hodhe ne mish
Une i putha duart e tua
Eshte rast i pashembullt ta dish
Qe xhelatin ta puth e ta dua
Ky burgim sa do te zgjase se di
I perjetshem do te kisha deshire
Po ti eja me shpesh ne qeli
Te burgosurit tend i vjen mire

do te behem zog

e ti s' do te me njohesh

do te vi ne dasem

kur ti te martohesh

do ti bi daulles

per lumturine tuaj

kurse une e mjera vetem,

vuaj dhe vuaj

Lumturin qe patem ende e kujtoj
kthehu prape te lutem se smund te te harroj
isha e lumtur ne përqafimet tua
nuk mund te te harroj ,se akoma te dua
i kujtoj çastet e jetes sone , kthehu prape te lutem
kthehu sa s'ështe vonë.